Hoofdpijn in het buitenland

Het uitgangspunt

Krijg je tijdens je vakantie spoedeisende zorg? Dan wordt die zorg meestal vergoed. Het moet gaan om zorg die niet kan wachten tot het volgende spreekuur. Gaat het om zorg die niet kan wachten tot je terug bent in Nederland? Dan moet een arts hebben doorverwezen naar een specialist voor nader onderzoek of een behandeling. Heb je geen verwijsbrief? De zorgverzekeraar hoeft de kosten dan niet te vergoeden.

De situatie

Op de derde dag van haar vakantie in Antalya wordt Meral wakker met bonkende hoofdpijn. Ze kent dit gevoel wel: al maanden heeft ze last van een zeurende pijn in haar nek, soms met uitstraling naar haar achterhoofd. 

Niets om je meteen zorgen over te maken, dacht ze. Misschien de warmte. Maar later die dag kreeg ze ook hartkloppingen en werd ze duizelig. Haar tante – bezorgd, kordaat – stelt voor om naar het ziekenhuis te gaan. Daar wordt Meral eerst onderzocht op de spoedeisende hulp. Op het eerste gezicht leek er weinig aan de hand te zijn. Toch verwees de arts haar door naar de neuroloog. Die maakte een MRI-scan om ernstige oorzaken uit te sluiten. Gelukkig was er geen sprake van trombose of iets anders ernstigs. Meral betaalde de rekening van € 660,- zelf en vroeg later vergoeding aan bij haar zorgverzekeraar.

Een tegenvaller bij terugkomst

Tot haar verbazing krijgt Meral te horen dat ze niets vergoed krijgt. De verklaring? Volgens de medisch adviseur was er geen sprake van spoedeisende hulp. Ze had immers al maanden last van hoofdpijn. En bij bekende klachten is de zorg – ook in het buitenland – niet automatisch spoedeisend. In dat geval gelden strengere voorwaarden.

Daarnaast geldt in Turkije een ander systeem dan in Nederland: geen huisarts als poortwachter, maar directe toegang tot specialisten. Ook dat speelde mee in de beoordeling. Meral had zich bij twijfel eerst moeten melden bij de alarmcentrale of haar verzekeraar. Daar was ze zich op dat moment niet van bewust.

Formeel geen recht op vergoeding

Meral komt er met haar zorgverzekeraar niet uit en dient een klacht in bij de Ombudsman Zorgverzekeringen. Die komt tot dezelfde conclusie als de zorgverzekeraar: formeel heeft Meral geen recht op vergoeding. Maar de ombudsman ziet ruimte voor bemiddeling. Want de acute verergerging van de bestaande klachten voelde voor Meral wel degelijk als spoed. Niet alleen voor haarzelf, maar ook voor de arts op de spoedeisende hulp die haar direct doorverwees naar de neuroloog. Meral had geen reden om aan die doorverwijzing te twijfelen, ze deed gewoon wat de arts haar vroeg. Bovendien kende ze de buitenlandse procedures niet – iets wat vaker voorkomt bij mensen die voor het eerst medische hulp zoeken in een ander zorgsysteem. 

Na bemiddeling met de zorgverzekeraar, heeft deze meer begrip voor de ingewikkelde situatie waarin Meral zich bevond. De zorgverzekeraar blijft formeel bij zijn standpunt, maar ziet in dat Meral terecht ongerust was en te goeder trouw heeft gehandeld. Omdat de spoedeisende hulp haar had doorverwezen naar de neuroloog, besloot de verzekeraar om uit coulance toch een deel van de kosten te vergoeden.