Casusboekje bereiken van mensen in verborgen armoede
Vitale Delta heeft een casusboekje gepubliceerd in aanvulling op hun eerdere actieonderzoek ‘Bereiken van mensen in verborgen armoede, Een innovatieve aanpak voor Haagse burgers in de wanbetalersregeling’. Dit boekje gaat in op de casuïstiek: de verhalen achter de voordeur. Het bevat zeven korte casusbeschrijvingen van mensen in de regeling BAZ met wie het projectteam in het kader van het actieonderzoek contact heeft gehad.
Alles is al opgelost
Zo kun je lezen over een 69-jarige man, die rondkomt van zijn AOW en enkele kleine pensioenen. Hij is al twee jaar zijn lening van de kredietbank, waarmee hij zijn schuldeisers heeft terugbetaald, aan het aflossen wanneer het projectteam bij hem aan de deur komt. Hoewel hij denkt dat hij al zijn schulden heeft opgelost, is hij nog steeds aangemeld bij het CAK. Het team komt erachter dat er iets is misgegaan. Er bleek nog een dossier te zijn waar de deurwaarder hem destijds niet van op de hoogte had gebracht. Zonder dat hij dit doorhad, moest hij alsnog een paar honderd euro betalen, met bijkomende incassokosten. En was hij nog steeds aangemeld bij de regeling BAZ.
Per se geen schuldhulp!
Ook kun je lezen over een alleenstaande werkende moeder met een dochter van 16. Haar dochter gaat naar het MBO. Maar omdat dochter niet staat ingeschreven in de BRP ontvangt zij geen studenten OV en moeder geen kinderbijslag. Hoewel moeder bijna 10.000 euro aan schulden heeft, wil zij per se niet de schuldhulpverlening in, uit angst de regie over haar financiën helemaal kwijt te raken en afhankelijk te worden van beperkt leefgeld. Zij probeert zelf haar schulden op te lossen en heeft meerdere betalingsregelingen lopen. Het lukt haar niet een regeling te treffen met de zorgverzekeraar. Vanwege de omvang van haar schuld, wil deze alleen akkoord gaan met een maandelijkse aflossing van 100 euro. En dat is teveel. In het casusboekje lees je hoe het projectteam toch een oplossing heeft weten te vinden.
Verborgen, voor wie?
Het projectteam wil met het casusboekje laten zien dat deze mensen vaak niet gezien, geholpen of gehoord worden door instanties, waaronder de gemeente. En dat ze vaak – ten onrecht – als ‘moeilijk te bereiken’ worden beschouwd. Ten onrechte omdat dit, zo stelt de analyse, “de reden – of scherper gesteld: de schuld – van het ondergebruik of het buiten beeld blijven voornamelijk legt bij deze groepen zelf en niet bij de wijze waarop hulp en ondersteuning hen benadert of bejegent. Het gaat voorbij aan de vraag hoe toegankelijk ondersteuning is, welke drempels mensen ervaren en in hoeverre de geboden ondersteuning aansluit bij wat mensen zelf belangrijk vinden en nodig hebben.”